Τhe following text is written in Greek by Nicoletta Batistella herself in 2012. It is an "autobiographical" little text she had written for me, when I was writing my master thesis, and I needed foreign people who come for many years in Ikaria to describe to me their "experience" of the dance and "glendi" in Ikaria and how this is transformed throughout the years....I think her text is a very meaningful one for the "hospitality" in the relationship of the Icarians and the foreign people as well as for the new tendencies we see in the summer panigiria, the very crowded ones.
Christiana
Όνομα: Νicoletta Battistella,
Χώρα: Ιταλία,
Επάγγελμα: αρχιτέκτονας,
Ηλικία: 47
Με λένε Νικολέττα και είμαι Ιταλίδα από το Μιλάνο. Ήρθα πρώτη φορά στην Ικαρία το 1989 για λίγες μέρες διακοπές και ξαναήρθα το 2000 για μαθήματα γλώσσας και από τότε έρχομαι σχεδόν κάθε χρόνο ή για διακοπές ή για σεμινάρια χορού.
Η πρώτη φορά που είδα ένα γλέντι στην Ικαρία, ήταν για ένα γάμο και ήταν το καλοκαίρι του 2000. Θυμάμαι ότι μου έκανε εντύπωση που οι νιόπαντροι μάς κάλεσαν πολύ εύκολα στον γάμο την τελευταία στιγμή και στον γάμο ήταν καλεσμένοι η οικογένεια, οι γείτονες, το χωριό και σχεδόν όλο το νησί! Αυτή η φιλοξενία, θερμή και στενή, με συγκίνησε καθώς φαινόμουν ότι και εγώ ήμουνα καριωτίνα! Από τις πρώτες φορές που πήγα σε ένα γλέντι στην Ικαρία, δεν αισθάνθηκα ποτέ ξένη. Μιλούσα με αυτούς που ήταν στο δικό μου τραπέζι και χόρευα με ντόπιους, αν και τότε δεν ήξερα να χορεύω. Πριν από αυτά τα γλέντια που είδα στην Ικαρία πήγαινα σε άλλα γλέντια σε άλλα νησιά και εκεί αισθανόμουν πάντα ξένη, δεν χόρευα καθόλου και είδα - πολλές φορές- ξένους που προσπαθούσαν να χορεύουν και ντόπιους που προσπαθούσαν να τους αποκλείσουν. Στην Ικαρία, από ό,τι είδα εγώ, αυτό δεν συμβαίνει ποτέ, όλοι είναι καλεσμένοι, αν ακολουθούν λίγους κανόνες καλής συμπεριφοράς.
Εγώ έρχομαι στην Ικαρία για τα ωραία γλέντια, την ωραία ατμόσφαιρα και ενέργεια που υπάρχει και για τη φύση και τους ανθρώπους και για τον ρυθμό της ζωής που είναι πολύ απλός και ήρεμος. Βεβαίως τα τελευταία χρόνια είδα ότι τα καλοκαιρινά γλέντια έχουν αλλάξει πολύ. Υπάρχει σχεδόν πάντα μια ωραία ατμόσφαιρα και ενέργεια, αλλά έχω την εντύπωση ότι η Ικαρία γεμίζει από έναν «νυχτερινό λαό», που πηγαίνει από το ένα γλέντι στο άλλο συνέχεια, ένας «λαός» που τρώει, πίνει, καπνίζει, διασκεδάζει, χωρίς να κοιμάται ποτέ! 'Όταν έρχεται αυτός ο «νυχτερινός λαός» σε ένα γλέντι, η ατμόσφαιρα αλλάζει πολύ, οι ηλικιωμένοι φεύγουν ή κάθονται και μόνο αυτοί οι νέοι ξενύχτηδες χορεύουν ή προσπαθούν να χορέψουν, αφού γενικά δεν γνωρίζουν την παράδοση. Μετά την άφιξή τους, η πίστα γεμίζει κόσμο περισσότερο από αυτό που αντέχει και εάν είσαι μέσα, αρχίζουν να σε τραβούν, στηρίζονται πάνω σου βαριά και τελειώνει η διασκέδαση…
